We zijn niet allemaal hetzelfde!

Eerst heb je nog niet zo heel veel in de gaten, zit je in een ‘gelukkige’ bubbel en probeer je alleen maar te genieten. Maar zo rond zijn eerste verjaardag begon ik te twijfelen. Dat bleef een onderbuikgevoel totdat de juffen van de peuterzaal hun bevindingen met ons deelden. Als kereltje van bijna drie jaar moest ik hem ‘s morgens in de taxi zetten en werd hij ‘s middags weer veilig thuisgebracht. Het speciaal onderwijs ligt nou niet direct naast de deur, als je in Markelo woont.

Het kereltje is inmiddels 15 jaar en een heerlijke puber. De jaren met de duidelijke kenmerken van dyspraxie waarmee hij niet wist om te gaan, heeft hij achter zich gelaten. Ik durf zelfs te zeggen dat er een flink aantal mensen het niet eens begrijpen als ze horen dat hij nog steeds speciaal onderwijs volgt. Dat is dan misschien ook wel weer een handicap. Mensen schatten je in en blijken er dan naast te zitten. Dat kan lastige situaties veroorzaken.

De vraag is voor wie die lastige situatie een probleem is. Voor onze puber of voor de persoon in kwestie? Want waarom vinden we dat iemand aan bepaalde verwachtingen moet voldoen? Waarom is het nodig om iemand naar je hand te willen zetten? Waarom is het nodig om voor elk ‘software probleempje’ een etiket te plakken?

Met het software probleempje in de hersenen van onze 15-jarige is prima te functioneren in de hedendaagse wereld. Hij heeft zijn eigen pad al aardig uitgestippeld en wijkt daarmee niet af van onze 17-jarige. De wereld zou veel mooier worden als we allemaal eens iets beter ons best wilden doen om elkaar te accepteren zoals we zijn. Je kunt niet overal goed in zijn, niet altijd vrolijk zijn en niet altijd begripvol reageren. Elkaar respecteren, helpen, aanvullen, geen etiket willen plakken maar kansen bieden en open blijven staan voor elkaar maakt de wereld vast veel mooier. We kunnen nou eenmaal niet allemaal hetzelfde zijn!